دوستى خدا با جوانان

دوستى خدا با جوانان

پروردگار عالمیان تمام بندگان خود را دوست مى ‎ دارد و نشانه ‎ هاى فراوانى از این دوستى پایدار در قرآن مجید به چشم مى ‎ خورد. قرآن با بیان این که خداوند محسنین ^[1] و توابین ^[2] و متطهرین ^[3] و متقین ^[4] و صابرین ^[5] و متوکلین ^[6] و مقسطین ^[7] و مطهرین ^[8] را دوست مى ‎ دارد، این حقیقت را به خوبى روشن کرده است. اما در عین حال نسبت به جوانان، به خاطر جایگاه خاصى که در نظام عالم هستى دارند، دوستى و علاقه دیگرى دارد .
خداوند جوانان را به خاطر جوانى دوست داشته و احترام مى ‎ کند. محمد بن سلیمان از پدرش نقل کرده که در خدمت امام صادق ـ علیه السلام ـ بودم که ابوبصیر وارد شد، در حالى که نفس ‎ هاى عمیقى مى ‎ کشید. همین که در جاى قرار گرفت، امام به او فرمود: علّت این نفس بلند و عمیقى که مى ‎ کشى چیست؟
گفت: اى فرزند رسول خدا، سن من بالا رفته و استخوان ‎ هایم کوبیده گشته و مرگم فرا رسیده و این در حالى است که نمى ‎ دانم سرنوشت آخرتم چگونه خواهد شد. امام فرمود: اى ابا محمد تو نیز که چنین مى ‎ گویی؟ !
گفت : فدایت شوم، چرا چنین نگویم .
امام فرمود: اى ابا محمد، آیا نمى ‎ دانى که خداوند متعال جوانان شما را اکرام مى ‎ کند و از بزرگسالان شرم و حیا مى ‎ کند؟
گفت: فدایت شوم، چگونه خدا جوانان را اکرام کرده و از بزرگسالان و پیرمردان شرم مى ‎ کند؟
حضرت فرمود: خداوند جوانان را به احترام جوانى عذاب نخواهد کرد و از پیرمردان شرم نموده، آن ‎ ها را حسابرسى نمى ‎ کند . ^[9]
از این رو است که خداوند تمام پیامبران را در جوانى به پیامبرى برانگیخت ^[10] و به خاطر همین دوستى است که تمام بهشتیان جوان ^[11] خواهند بود و قرآن در روز محشر به صورت جوانى نشان داده مى ‎ شود ^[12] و به همین جهت است که اصحاب کهف با این که بزرگسال بودند، امّا قرآن آنان را جوان خطاب کرد ^[13] و امام زمان (عج) نیز در چهره یک جوان ظاهر مى ‎ گردد ^[14] و یارانش همه جوان هستند ^[15] و سرانجام ملک الموت در چهره جوانى سفید روى خواهد آمد . ^[16]
آری، این کمال بى ‎ انصافى است که جوان بداند خداوند چه قدر او را دوست دارد به او مهر و محبت مى ‎ ورزد، اما او با گناه در محضر خالق خود، راه دوستى متقابل را بر خود ببندد .

---

[1] . سوره‌ بقره، آیه 195 .
[2] . همان، آیه 222 .
[3] . همان .
[4] . سوره ال عمران، آیه 167 .
[5] . همان، آیه 146 .
[6] . همان، آیه 159 .
[7] . سوره مائده، آیه 42 .
[8] . سوره توبه، آیه 108 .
[9] . کافی، ج 8، ص 34 .
[10] . میزان الحکمه؛ ج 4، ص 3020، کنزالعمال، ج 11، ص 475 .
[11] . بحارالانوار، ج 43، ص 292 .
[12] . کافی، ج 3، ص 603 .
[13] . کافی، ج 8، ص 395 .
[14] . بحارالانوار، ج 52، ص 287 و ج 44، ص 19 .
[15] . همان، ص 344 .
[16] . کافی، ج 8، ص 392.